آدرس جديد وبلاگم

دليل خاصش پيشنهاد دوستانم بود و شايد نوعي تنوع

www.saharafazeli.blogfa.com

از ديو ودد ملولم و انسانم آرزوست

آنكه يافت مي نشود آنم آرزوست

نامم را نپرس ...شايد كه كسي نباشم

از وطنم جويا نشو...باشدكه نامش ورق هايم باشد

از معشوقم مپرس...چه بسا كه نامش فراموشي است

نام پدرم را مپرس...چه بسا كه نامش غربت است

از مادرم بپرس...تنها او را خوب مي شناسم

نامش آزادي است

اين روزها تب غادةالسمان بد جور گرفتارم كرده انگار!!! و يك چيز ديگرگوش دادن به نوعي موسيقي كه خجالت مي كشم بنويسم!!! خود سانسوريم ديگر! عادت كرده ايم به اين اوضاع ، در همه چيز سانسور!كجاست مادرمان آزادي؟!!

.

.

.

هايده!! از گوش دادن به موسيقي رپ كه ضايع تر نيست هست؟

پنجشنبه سه تا پنج بعد از ظهر براي مريم حسين خواه عزيز روزنامه نگاري كه اين روزها در بند است جلسه اي ترتيب داده شده.خيلي خوب است همه كسانيكه دستي به نوشتن در روزنامه ها و خبر گزاري ها دارند در اين جلسه شركت كنند انجمن صنفي را براي همين ساخته اند تا دور هم جمع شويم و ياددآوري كنيم به خودمان و همه كه اگر پشت هم باشيم مصون تر كار مي كنيم

گواهي مي دهم بر ترس هايم

مباد كه به تو اعتماد كنم
آنگاه كه دستانم را فشردي
ترسيدم
مباد كه انگشتانم بدزدي
وچون بر دهانم بوسه زدي
دندان هايم را شمردم

اما دوستت دارم

اين شعر غادة السمان را دوست دارم.همه شعرهايش را به ويژهآنهايي را كه انگاربراي من! براي ما ! گفته

هميشه كساني هستند دور وبر آدم كه روزگار سختي را پشت سر گذاشته اند خيلي سخت تر از آنچه ما امروز فكر مي كنيم سخت است و رنج آور.اما عجيب زندگي هايمان شبيه هم است.آنقدر كه گاه فكر مي كنم اينهمه تكرار براي چيست؟ما آدم ها خسته نميشويم از اينكه مثل هم رفتار مي كنيم، مثل هم زندگي مي كنيم، مثل هم عاشق مي شويم و مي ميريم ،مثل هم مي نويسيم حتي تكراري! با اينهمه دلزدگي اما دلم نمي خواهد اين تكرار ها تغيير كنند چون مي ترسم اين تفاوت ها رنج هايم را هم متفاوت كند مي ترسم شبيه ديگران نباشم

نه چندان بزرگم
كه كوچك بيابم خودم را
نه آنقدر كوچك
كه خود را بزرگ
گريز از ميانمايگي آرزويي بزرگ است؟



قيصر امين پور

اين روزها كه مي گذرد
شادم.......؟!اين روزها

حرفهايي كه بايد مي گفتم اما مجالي برايش نبود و كارهايي كه انجام داده ام اما تازگي اش را از دست داده و قابل تعريف كردن نيست.از اين به بعد سعي مي كنم منسجم تر بنويسم درباره آنچه ذهن ام را مشغول مي كند

هيچوقت دلم نمي خواد آب تنگ ماهي قرمزها رو عوض كنم چون از پوست ليزش چندشم مي شه تازه آب كه كثيف شه زودتر مي ميرن و راحت مي شن

بعد از اينهمه وقت انزوا ديگر هيچ دلم نمي خواهد به هيچ كدام از لحظه هاي قبل برگردم...از بودن در اجتماع بيزارم و حوصله هيچ كاري را ندارم.خوبي خانه نشيني و فقط كتاب خواندن اين است كه فراموش مي كنيم در چه قبرستاني زندگي مي كنيم. فارغ از همه چيزهاي بدي كه در اين روزهاي بازگشت به حالت مزخرف عادي اتفاق افتاده فقط از ديدن چهارشنبه سوري كلي لذت بردم،همين