با اين آدمها غريبه ام .... نه ادبياتمان نه تجربياتمان و نه هيچ نقطه اي براي اينكه به هم نزديك امان كند، را تا به حال نيافته ام...اما حضورشان را نه مي شود انكار كرد نه مهم شمرد ! عادت به فكر كردن درباره آنچه نيستم و شايد مي بايست باشم را نمي شود ترك كرد!!اين تجربه تحمل ديگران همراه با خونسردي برايم لازم است ...خيلي! بايد ياد بگيرم هيچ كس شبيه من نيست و نبايد هم باشد. پس بهانه گيري و غر زدن كه شغل دوم ام شده تعطيل