كنشهاي سايبرنتيك

وسوسه فضاي وب و اسطوره اي كه از تجربيات مجازي در اين فضا براي جهان سومي ها ايجاد شده يكي از مسائلي است كه توجه خيلي ها جلب كرده . اين موضوع خيلي نو نيست هر كس وارد اين فضا شده خواه ناخواه به اين مقوله فكر كرده .نسل جوان ايراني به شدت دچار سايبر زدگي است.و اين مساله بيشتر شبيه يك كنش جمعي است كه گويي فرد را ناتوان در سرپيچي از اين شور جمعي ميكند. غالباً حضور ايراني ها و كلاً جهان سومي ها در هر فضاي تفنني مثل بلاگر ،اوركات و... انباشته شده . بعضي ها اين علاقمندي به فضاي مجازي را فشار هاي اجتماعي وارزش ها و هنجارهاي دست و پاگير دنياي واقعي مي دانند كه اين نظريه تا حدي درست است .اما نكته ي كه هميشه توجه مرا جلب مي كند تناقض اي است كه در كنش هاي مجازي افراد حتي در بستر وب خودنمايي مي كند.مثلاً ما عضو سايت دوستيابي اوركات مي شويم چون همه دوستانمان عضو اند .حتي اگر مخالف سرسخت جلف بازي هم باشيم باز وقتي مي بينيم بدون عكس در انتهاي ليست دوستانمان قرار مي گيريم يك عكس روتوش شده هم به نام امان اضافه مي كنيم.و جالب اينجا است كه وقتي در معرض قضاوت قرار مي گيريم و مثلاً چند پيغام آنچناني دريافت مي كنيم آزرده مي شويم .منظور من دقيقاً اين است كه خودمان را در معرض قضاوت ديگران قرار مي دهيم و چون در اين عالم مجازي چشممان در چشم هم نيست و نظرات واقعي امان را مي گوييم ناراحت مي شويم چون انتظار داريم در اين فضا هم تعارف كنيم ،بي جهت مودب باشيم و الكي قربان صدقه هم برويم.وبلاگ نوشتن هم داراي يكي از همان ويژگي هايي است كه ما ايراني ها بيشتر دچار اش هستيم. ما علاقمنديم درباره همه چيز اظهار نظركنيم و وبلاگ اين امكان را به ما مي دهد كه ساعتها راجع به مسائلي كه در تخصص ما نيست پر حرفي كنيم !و كسي هم حق اعتراض نداشته باشد. چون اگر كسي نظري مخالف نظر ما بدهد او را حذف مي كنيم يا حتي به منتقدين امان بد و بيراه مي گوييم .و خدا را شكر اجتماع مجازي اين امكان را به ما مي دهد.